Tummy Time

Miło brzmiąca nazwa „tummy time” to czas spędzony przez niemowlę na brzuszku. Ma miejsce wtedy, gdy dziecko ma okno aktywności, a więc czas odpoczynku i spania na brzuszku „się nie liczy”. Tummy time to jedno z najważniejszych, ale i najtrudniejszych ćwiczeń małego człowieka. Tego rodzaju „trening” można rozpocząć już po powrocie ze szpitala, zaczynając od krótkich (2-5-minutowych) sesji. Dlaczego jest ono tak ważne? Dlaczego wywołuje u niektórych dzieci niechęć i co zatroskany rodzic może zrobić, aby czas brzuszkowy stał się przyjemnością?

1. Pozycje, w jakich powinniśmy układać niemowlę.
2. Dlaczego maluch płacze leżąc na brzuszku i dlaczego nie należy rezygnować z tummy time.
3. Korzyści płynące z tummy time.
4. Co zrobić, aby tummy time było akceptowane.
5. Bardzo ważna zasada.
6. Nieprawidłowy tummy time.

1. Pozycje, w jakich powinniśmy układać niemowlę.

W ciągu dnia należy układać malucha w różnych pozycjach: na plecach, na lewym i prawym boku oraz na brzuchu. Każda z tych pozycji niesie ze sobą wiele korzyści, pozwala na budowanie prawidłowego obrazu ciała, które dziecko poznaje głównie przez dotyk. Zmienne układanie dziecka pozwala również na wzmacnianie różnych grup mięśni, zapobiega zniekształceniom czaszki, a także umożliwia zbieranie różnych doświadczeń sensorycznych.

2. Dlaczego maluch płacze leżąc na brzuszku i dlaczego nie należy rezygnować z tummy time.

Wszystkie maluchy po uwolnieniu z brzucha swoich mam, muszą dzielnie przeciwstawiać się ogromnej sile- to siła grawitacji. Jest to szczególnie trudne, gdy leży się na brzuchu i trzeba unosić „ciężką głowę”. Główka jest ciężka dlatego, że całkiem sporo ważą kości czaszki oraz mózg malucha. Aby unieść główki choć na chwilę lub przełożyć je z boku na bok, oseski pchają rączkami w podłoże i w ten sposób, aktywizując odpowiednie mięśnie, są w stanie „powalczyć” z grawitacją. Każdy taki mikrotrening wzmacnia mięśnie, które coraz sprawniej kontrolują ruchy główki. Niestety, początkowo jest to ogromny wysiłek dla małego człowieka, dlatego czasem buntuje się i płacze. Jest to natomiast wysiłek konieczny i przynoszący w perspektywie czasu ogromne korzyści.

3. Korzyści płynące z tummy time.

• Wzmacnia mięśnie karku, barków i pleców
• Pomaga rozwinąć kontrolę głowy
• Stymuluje naukę podpierania na rączkach
• Przygotowuje do osiągnięcia kolejnych umiejętności ruchowych takich jak obracanie głowy na boki, przetaczanie, siadanie, czworakowanie
• Pomaga przy problemach brzuszkowych
• Zmniejsza ryzyko wystąpienia plagiocefalii (spłaszczenia główki z tyłu) i kręczu szyi (przechylania głowy do zawsze tego samego boku), które mogą pojawić się przy zbyt dużej ilości czasu w pozycji leżenia na plecach.
• Zachęca do rozwoju sensorycznego, rozwija podążanie wzrokiem, obracanie głową 
  i obserwowanie otoczenia
  
  

4. Co zrobić, aby tummy time było akceptowane.

• Kładź maluszka na brzuszku często, ale krótko; obserwuj jego reakcje- gdy się zmęczy postaraj się za każdym razem zaangażować go na kilka dodatkowych sekund np. ulubioną zabawką, a następnie zakończ „trening” i połóż malucha w innej pozycji
• Wybieraj takie momenty dnia, w których bobas jest najbardziej pogodny i gotowy do aktywności
• Staraj się, aby tummy time było czasem atrakcyjnym- zaprezentuj ulubioną zabawkę, postaw przed dzieckiem lusterko, zaśpiewaj coś, połóż się naprzeciwko i nawiązując kontakt wzrokowy uśmiechaj się pogodnie, poklep po pupie itp.
• Układaj dzieciątko tak, aby główka była wyżej niż pupa oraz by mogło opierać się rączkami o podłoże; możesz położyć się na kanapie lub łóżku z nieznacznie uniesionym twoim tułowiem i położyć dziecko na swojej klatce piersiowej; może to być bardzo miły czas wzajemnej bliskości, wymiany wzajemnych uśmiechów i „gugania”.
  
  

5. Bardzo ważna zasada.

Absolutnie nigdy nie pozostawiaj malucha w pozycji na brzuszku bez twojej kontroli. Zasada ta obowiązuje do momentu, w którym dziecko nie zacznie przetaczać się na brzuch samodzielnie, a więc około 5. miesiąca życia.

6. Nieprawidłowy tummy time.

Niekorzystną sytuacją jest odginanie głowy, które jest strategią dzieciaków niepodpierających się prawidłowo, ze słabą stabilizacją centralną i podwyższonym napięciem mięśni karku. Pozycja dziecka jest wtedy często niestabilna, rączki nie podpierają się lub są ustawione szeroko, 
w oddychaniu słychać wysiłek, a dzieciak może nawet  „wywrócić się” na plecy. Jeśli zauważysz takie objawy, koniecznie poszukaj pomocy u fizjoterapeuty dziecięcego.